Tweede plaat van een behoorlijk ongewoon trio: twee Italiaanse gitaristen en zangers, Fabio Marconi en Manuel Buda, die haast toevallig elkaars pad kruisten en spoedig het gezelschap kregen van een Koerdische collega, Ashti Abdo, zanger en percussionist. Zoals dat gaat bij muzikanten, voelden ze elkaar al heel snel aan en gingen ze samen de hort op. Een eerste plaat, Karsilama, was daar een kleine vijf jaar geleden de eerste neerslag van en alles leek er op te wijzen dat de drie op weg waren naar wat je gerust “een carrière” zou kunnen noemen. Toen kwam echter Covid en gingen zij, net als wij allemaal, helemaal in gedwongen rust. Maar, zoals we intussen weten, is dat een beetje een loos begrip voor muzikanten: de creativiteit en de zin om te spelen verdwijnt niet met een lock-down en, zeker in tijden waarin er wel wat digitale mogelijkheden zijn, bracht ok die allesbehalve fijne periode het trio niet tot stilstand over de telefoon en via allerlei communicatie kanalen begonnen ze ideeën uit te wisselen en aan elkaar door te sturen, met als gevolg vier composities die de ruggengraat vormen van deze tweede plaat.

Op afstand gecreëerd, maar van een nabijheid en intensiteit, die nauwelijks te begrijpen zijn, is dit een plaat geworden, waarop de drie later zullen terugkijken als de plaat van de echte geboorte van het trio. Ook nu zijn er weer traditionals, zoals het overbekende “Ajde Jano” uit de Balkan, “Dére Sorê” van Koerdische oorsprong en “Trantela” een heuse tarantella uit Azerbeidjan. Daarnaast is er een solo lezing van “Om”, van de Koerdische zanger Hafez Nazeri. De eigen composities -de plaattitel betekent “over de muren” en wijst natuurlijk op de moeilijkheden die Covid meebracht en die de muzikanten letterlijk verplichtte om uit hun comfortzone te kruipen en zich helemaal te “smijten” in wat ook voor hen tot dan toe onbekende materie was. Zo ontstonden de titeltrack en “A Piedi Nudi ebn “Bé Sinor”, en later “Luminosa Speme”, dat ze bewust zo simpel mogelijk hielden, in contrast tot de eerder genoemde nummers, die een heerlijk staalkaartje zijn van wat het trio te bieden heeft: complexe patronen, ingewikkelde ritmes en soms letterlijk botsingen tussen de visies van de drie muzikanten.

Het enige wat een beetje voorop stond, was het gegeven dat er, zoals ze gewend waren, zouden werken vanuit een Mediterraans/Middenoosters kader: daar liggen namelijk hun origines en die te verzoenen en met elkaar in dialoog en overeenstemming te brengen, was het grote doel en, nu ik de plaat meerdere keren beluisterd heb, kan ik met zekerheid zeggen dat ze daar meer dan behoorlijk in geslaagd zijn. De plaat bulkt van de afwisseling -er, komt zelfs een didgeridoo bij kijken- en nu eens waan je je in een Flamenco-midden, dan weer op een Koerdische trouwfeest of een dorpsfeest in Griekenland. Daarmee komen we in de buurt van wat “global music” hoort te zijn:muzikanten die scheidingswanden neerhalen en die de muziek volop haar verbindende rol laten spelen. Deze muziek verdient het dus absoluut om gehoord te worden en, wat meer is, je wil dit graag live meemaken. Geen idee of er daartoe plannen zijn, maar ik denk dat een avond et dit trio behoorlijk memorabel kan zijn.

(Dani Heyvaert)